ती

'ती' आणि 'मी' कधी वेगळे झालोच नाही. कधी माझ्या मागे... कधी माझ्या पुढे... दिशा फ़क्त बदलायची ती! माझ्या वाटेच्या बाजूने... किरणांच्या सोबतीने... साथ अशी द्यायची, एकटा असलो तरी आधार देऊन थांबायची. लांब पल्ल्याच्या रस्त्यावर हाथ धरून चालायची. इतका जीव लावूनही "तू सोडणार तर नाहीस" असं भाबडे पणानं विचारायची.

           या लांब पल्ल्याच्या वाटेवर खरंच, तिला माहित नव्हतं मी कुठे जातोय. मलाही माहित नव्हतं ती माझ्या सोबतच येतेय... माझ्या मागोमाग तीही पावला पावलावर पाऊल देऊन सोबतच चालतेय, एक न बांधलेलं नातं तीही जपतेय,,, खरंच माहित नव्हतं !! 

           पण का कुणास ठाऊक, इतकी जवळीक साधूनही आम्ही एक नव्हतो. एकमेकांत अडकूनही एकमेकांचे नव्हतो... कारण एवढंच होत, तिने कधीच काही व्यक्त केल नाही. मीही कधी तिला विचारल नाही. विचारण जरा अवघडच होत...

ती जवळ आल्यानं_ लांब जाण्याच्या भीतीनं, काळीज कापत होत...

जवळ आलेली आपली माणस जवळिकीनंच लांब जातात, असं आधीही मनावर कोरल होत...

माहित नव्हतं ती इतकी जवळ का करते...

पण,

अंधारल्या वाटेवर नेहमीच एकट सोडून जाते. 

गरज असताना तीही एकट टाकते, 

जगा सोबत आजकाल ती ही पाठ फिरवते...

विचारलेल्या प्रश्नांवर अंधाराची चादर अलगदचं मग ओढते. 

या नि अशा असंख्य प्रश्नांचं ओझं माझ्यावरचं टाकते... 

काहीतरी आड़ होत, तिच्यात-माझ्यात_ आम्हां दोघांत... 

दुरावा करत होत... 

उत्तरे नसलेल्या प्रश्नान्त दोघांना अडकवत होत...

काय होत ते, इतकं दाटुन येत होत...?

काय होत... जे इतकं गच्च मनात भरल होत ?

काय साठल होत... जे मोकळीक मागत होत ?

... काय होत...  का होत... दोघांतल्या दरीला ते वाढवतच होतं !!

पण ना मला ना तिला हे सार कळतं होत.  

माझ्यापासून तिला दुरावनार....

ते कीर्णाविना मोकळ दाटलं "आभाळ" होत... 

भावनेच्या "मेघांणी" जे साठल होत... 

गच्च जे भरल ते "वर्षा"सार डोळ्यांतून बरसण्यास पाहत होत...

ती नि मी....आम्ही.... न होण्यास कारण होत...

ती आणि मी,

ती... माझी सावली...!!!
माझी असूनही... माझी नसनारी
साथ असूनही... वाट बदलनारी
दाटुन आल... की हाथ झटकनारी
अंधारल्या वाटेवर... मला एकट सोडनारी
ती... माझी सावली...!!!